Ομιλία Λυκούργου Λιαρόπουλου, καθηγητή των Οικονομικών της υγείας του Πανεπιστημίου Αθηνών

Να επαναλάβω ένα πράγμα μόνο, το οποίο το είπα και το είπα από καρδιάς εκεί και νομίζω ότι όσο περνάνε οι μέρες, δυστυχώς, να μην πω και οι ώρες, μερικά πράγματα γίνονται ακόμα πιο επίκαιρα και πιο σημαντικά.

Ότι μετά από τριάντα πέντε – σαράντα χρόνια θητείας, σε αυτόν ειδικά το χώρο της οργάνωσης των υπηρεσιών υγείας και των οικονομικών, από όλες τις θέσεις σχεδόν, για μένα μιλάω, είναι ίσως η πρώτη φορά που νιώθω ότι ο τομέας της υγείας είναι σε πολύ καλά χέρια.

Είχα την ίδια αίσθηση βέβαια, πολύ παλιά, το ’77 – ’81 που ήταν στα χέρια του Σπύρου Δοξιάδη, αλλά τότε νέος ήμουν, το έβλεπα το πράγμα, δε μου έκανε και πολύ μεγάλη εντύπωση, μου φάνηκε φυσιολογικό.

Μετά από τριάντα – τριάντα πέντε χρόνια θητεία στην υγεία, αυτό το πράγμα δεν είναι καθόλου φυσιολογικό. Η υγεία ποτέ δεν είχε έναν Υπουργό, ο οποίος πραγματικά να τόλμησε και να έμεινε και να πάλεψε το πράγμα και χρειάζεται πολλή τόλμη και πολλή πάλη αυτός ο τομέας.

Έχω την αίσθηση ότι αυτή τη φορά αν βοηθήσει η συγκυρία, κάτι μπορεί να γίνει, κάτι σημαντικό κατά τη γνώμη μου. Και είναι κρίμα που αυτό επιχειρείται και αυτή η προσπάθεια που κάναμε με τους συνεργάτες μου, επιχειρείται σε μια στιγμή που η ανάγκη, η πίεση είναι τόσο ισχυρή που πολλές φορές επισκιάζει πολλές άλλες σκέψεις.

Θα ήθελα να κάνω μια έκκληση. Όταν θα διαβάσετε όλοι εσείς τους οποίους αυτή η δουλειά αφορά τη μελέτη μας και όταν δείτε τις προτάσεις που έχουμε κάνει, να έχετε στο μυαλό σας ότι αυτές οι προτάσεις γίνονται για μια χώρα, το μέλλον της οποίας είναι αβέβαιο.

Δεν είναι προτάσεις οι οποίες έγιναν, από μένα, είναι προσωπική μου θέση αυτή, δεν είχα καμία απολύτως δέσμευση απέναντι στο Υπουργείο, οι όροι εντολής για μένα ήταν η αναδιάρθρωση των νοσοκομείων.

Σιγά – σιγά, καθώς πέρναγε ο καιρός, γιατί είμαι και οικονομολόγος, κατάλαβα ότι αυτή η δουλειά είναι δουλειά ζωής και θα είναι έργο ζωής για όλους εσάς, ή για όσους από εσάς αποφασίσετε να την υλοποιήσετε, κάτι που δεν το θεωρώ αυτονόητο.

Είμαι απολύτως βέβαιος ότι θα υπάρξουν άνθρωποι οι οποίοι ακόμα νομίζουμε ότι είναι business as usual, δηλαδή να μην κλείσει το νοσοκομείο μου, γιατί δεν ξέρω τι θα γίνει στις άλλες εκλογές.

Δυστυχώς, υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι, αυτή τη στιγμή. Ελπίζω όμως ότι οι άλλοι άνθρωποι, που βλέπουν τη μεγάλη εικόνα είναι περισσότεροι.

Η δουλειά αυτή έγινε με πίεση χρόνου και έπρεπε να γίνει με τέτοιο τρόπο, που να μπορέσει να δώσει το μάξιμουμ στο μίνιμουμ χρόνο και να έχει τη δυνατότητα να επικαιροποιείται ακόμα και την τελευταία μέρα.

Σήμερα που μιλάμε υπάρχουν στοιχεία τα οποία μπαίνουν, που αφορούν στα νοσοκομεία της δικής σας περιοχής. Είναι εύχρηστη, σας καλώ να πλοηγηθείτε μέσα στο κείμενο και θα βρείτε όλα όσα ενδιαφέρουν εσάς.

Το συγκεκριμένο νοσοκομείο σας, τη συγκεκριμένη υγειονομική περιφέρεια, τις συγκεκριμένες επαγγελματικές σας ανησυχίες. Εγώ λίγα πράγματα θα πω, τα οποία είναι γενικής φύσης.

Η αναδιάρθρωση των νοσοκομείων είναι κάτι το οποίο είδαμε ως αλλαγή, στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει ο πολίτης το νοσοκομείο και τον τρόπο με τον οποίο το νοσοκομείο αντιμετωπίζει τον πολίτη.

Είναι δηλαδή η παραδοχή ότι το νοσοκομείο γίνεται για τον πολίτη και όχι για τους εργαζόμενους στο νοσοκομείο και όχι για τους πολιτικούς οι οποίοι τους διορίζουν.

Το νοσοκομείο γίνεται για να αντιμετωπίσει συγκεκριμένα προβλήματα υγείας, τα οποία δεν είναι αόριστα, είναι γνωστά ποια είναι, κατά κύριο λόγο.

Οι πέντε κύριες αιτίες νοσηρότητας και θνητότητας, είναι ο καρκίνος, είναι η καρδιά και τα αγγεία, είναι ο διαβήτης και είναι η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, με όλα όσα κουβαλάνε αυτές οι τέσσερις μεγάλες αρρώστιες και φυσικά η ψυχική νόσος, κουβαλάνε ως νοσηρότητα και θνητότητα.

Γύρω από αυτά έχουμε αρθρώσει τόσο την ανάλυση όσο και τις προτάσεις μας. Γι’ αυτό και η ανάλυσή μας γίνεται ανάλυση κατά αιτία νοσηρότητας, θα τα δείτε εδώ μέσα, οι προτάσεις, τα αποτελέσματα είναι κατά αιτία νοσηρότητας και οι προτάσεις μας είναι κατά αιτία νοσηρότητας.

Το δεύτερο σημείο το οποίο ενδιαφέρει, είναι η οργάνωση του νοσοκομείου, των νοσοκομείων του τομέα, του νοσοκομειακού τομέα, με τέτοιο τρόπο που να επιτρέπει δυο πράγματα.

Το ένα υπακούει στην προηγούμενη αρχή, την οποία έβαλα, την ανθρωποκεντρική προσέγγιση δηλαδή. Το πρώτο είναι να βελτιώνει την ποιότητα της φροντίδας, να βελτιώνει, δηλαδή να προσφέρει περισσότερα πράγματα και πιο χρήσιμα πράγματα, σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Και το δεύτερο είναι να το κάνει αυτό με έναν τρόπο οικονομικό, που σημαίνει δηλαδή ότι πρέπει να είναι μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της κοινωνίας μας και όχι αμέριμνα και ως έλαχε και για τις ορέξεις του οποιουδήποτε, ή ονειρώξεις του οποιουδήποτε λειτουργού, πολιτικού, ή και κάτι άλλο.

Είναι ένας εύσχημος τρόπος να υπονοήσουμε και πολλά άλλα πράγματα. Ποιότητα φροντίδας σε κόστος που η κοινωνία μπορεί να σηκώσει, αυτά τα δύο. Αυτά αυτομάτως οδηγούν στην ιδέα της δημιουργίας, αυτό που είπε ο Υπουργός, συνένωση δυνάμεων. Οδηγούν στην ανάγκη τα νοσοκομεία να ενταχθούν σε μεγαλύτερα σύνολα, έτσι ώστε εντασσόμενα μέσα στα μεγαλύτερα σύνολα, δύο, τρεις, τέσσερις νοσοκομειακές μονάδες μαζί, με κάποιο νοσοκομείο επικεφαλής, αυτό είναι πιο εύκολο στις μεγάλες πόλεις παρά στην επαρχία, αλλά και στην επαρχία φαίνεται τελικά ότι είναι δυνατό.

Εντασσόμενα σε αυτούς τους κύκλους συμβαίνουν δύο πράγματα. Τα νοσοκομεία, ακόμα και μικρά νοσοκομεία, τα οποία μπορεί να έχουν ένα ισχυρό σημείο κάπου, ένας καλός γιατρός, ένα καλό κέντρο, ένα καλό εργαστήριο, ένα καλό οτιδήποτε, ένας καλός διοικητής, έχει δηλαδή κάποια προίκα, κάτι πολύ θετικό, να μπορούν να το μοιραστούν αυτό και άλλα νοσοκομεία, γιατί τίποτα απ’ όσα είπα πριν δε μας περισσεύει, ούτε οι πολύ εμπνευσμένοι λειτουργοί, ούτε οι πολύ εμπνευσμένοι και καλοί διοικητικοί ούτε κανένας, να τα μοιραστούν. Και το ανάποδο, υπάρχουν νοσοκομεία τα οποία έχουν αδυναμίες, μικρά και μεγάλα. Αυτές οι αδυναμίες μπορούν, ενδεχομένως, να θεραπευτούν μέσα στο πλαίσιο του «η ισχύς εν τη ενώση».

Οι εφημερίες είναι κάτι που έρχεται πολύ εύκολα στο μυαλό. Τα εργαστήρια είναι κάτι άλλο που επίσης έρχεται εύκολα στο μυαλό και πολλά άλλα. Ομάδες νοσοκομείων είναι η δεύτερη, εύκολη αρχή.

Τρίτο, πάλι με το μυαλό στο να υπηρετούμε τον κόσμο. Η σχέση του ανθρώπου με το νοσοκομείο, του νοσοκομείου με τον άρρωστο. Πώς μπαίνει ο άρρωστος μέσα στο νοσοκομείο και γιατί μπαίνει; Είτε γιατί είναι επείγον περιστατικό, είτε γιατί είναι κάτι που ανταποκρίνεται σε μια ανάγκη και έχει προγραμματιστεί η εισαγωγή του. Αν είναι επείγον περιστατικό πώς μπαίνει σήμερα;

Όσοι έχουμε ζήσει στις μεγάλες πόλεις ξέρουμε τι γίνεται και όσοι δεν έχουν διαβάζουν, αλλά και στις μικρές πόλεις της επαρχίας, χάνουμε ανθρώπους καμιά φορά.

Γιατί; Γιατί δεν έχουμε τμήματα επειγόντων περιστατικών, γιατί δεν έχουμε οργανώσει την επείγουσα φροντίδα. Ένας άξονας είναι η οργάνωση της επείγουσας φροντίδας, με διαφορετικό τρόπο στα πολύ μεγάλα αστικά κέντρα και με άλλο τρόπο στην επαρχία.

Δεύτερον, πώς μπαίνει κανείς στις προγραμματισμένες. Πας στο γιατρό του ΙΚΑ, στο γιατρό του ΑΕΚ σου ψηλαφεί την κοιλιά και σου λέει «πρέπει να μπεις στο νοσοκομείο, ενδεχομένως να έχεις σκωληκοειδίτιδα, δεν είναι ανάγκη να είναι αύριο και την άλλη βδομάδα, αλλά πάντως πρέπει να μπεις».

Και τι κάνεις εσύ; Ενδεχομένως βγαίνεις στη γύρα και αρχίζεις και ψάχνεις να βρεις ποιος γείτονας ξέρει κάποιο γιατρό, ή κάποιο νοσοκομείο. Ποια είναι η βοήθεια που έχει ο πολίτης για να μπει στο νοσοκομείο;

Καμία απολύτως, δεν υπάρχει γιατρός ο οποίος θα τον βοηθήσει, θα τον πλοηγήσει, θα του δείξει ποιο είναι το νοσοκομείο. Δεν υπάρχει γιατρός της πρωτοβάθμιας, να μιλήσει με γιατρό μέσα στο νοσοκομείο, με το νοσοκομείο «έχετε κρεβάτια, έχετε διαθεσιμότητα, μπορείς να πάρεις αυτή την περίπτωση, έχει ανάγκη από αυτή την εξειδίκευση, που ξέρω ότι την έχει ένας δικός σας εκεί μέσα», γιατρός σε γιατρό.

Κάντε το, κ. Υπουργέ, είναι μεγάλη ευκαιρία τώρα με τον ΕΟΠΥΥ που φτιάχνετε, αυτή η σύνδεση, η γέφυρα μεταξύ πρωτοβάθμιας και νοσοκομείου, είναι αυτό το χονδρό κομμάτι που λείπει από το σύστημα υγείας στη χώρα μας.

Αυτά είναι τα βασικά κομμάτια. Τώρα εσείς, επειδή όλοι είστε παιδιά της σύγχρονης εποχής και τα παίζετε στα δάχτυλα όλα αυτά, θα κάνετε ένα απλό google, βάζοντας τις λέξεις αναδιάρθρωση νοσοκομείων. Ο καθένας μπορεί να το θυμηθεί αυτό.

Αν το βάλετε αυτό θα σας πάει ολοσούμπιτους στην ιστοσελίδα του Τμήματος Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, που φιλοξενεί την ιστοσελίδα προς το παρόν και θα αρχίσετε αυτή την επιχείρηση, να δείτε τι στην ευχή υπάρχει εδώ μέσα.

Από τη Δευτέρα ανοίγει και ένας χώρος, ο χώρος διαβούλευσης, κ. Υπουργέ, δεν το έχουμε συζητήσει αυτό, αλλά νομίζω καλή είναι η ιδέα, να συνεχίσουμε να υποδεχόμαστε εγώ και η ομάδα μου τις παρατηρήσεις των διαφόρων φορέων, με τον τρόπο που θα σας καθοδηγήσει να έρχονται και να τις διαβιβάζουμε στο Υπουργείο, για τη δική σας πλέον από εκεί και πέρα, επεξεργασία, έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα να πάρετε τις αποφάσεις σας. Γιατί τις αποφάσεις φυσικά θα τις πάρει το Υπουργείο, εμείς δεν παίρνουμε αποφάσεις, εμείς κάνουμε μια ανάλυση. Για να μπορέσετε να καταλάβετε πώς δουλεύει αυτή η σελίδα, μπαίνετε στην αρχική σελίδα, όπου υπάρχουν και τρία συγκεκριμένα μέρη.

Και αν βέβαια βαριέστε, ή για οποιοδήποτε λόγο δεν έχετε εκείνη τη στιγμή το χρόνο να κάτσετε και να μπείτε στα έγκατα της μελέτης, αυτή η δουλειά μπορεί να είναι και πεντακόσιες σελίδες πράγμα, αν το ψάξει κανείς και πάει και διαβάσει όλα όσα έχει μέσα.

Μπορείτε να πάτε κατευθείαν στις προτάσεις μας σε επίπεδο νοσοκομείου. Να πατήσετε το μπλε εικονίδιο, όπου σας λέει στη δεξιά μεριά για τις προτάσεις νοσοκομείων, είναι μαρκαρισμένο, όπως βλέπετε, είναι πιο έντονο.

Την Πέμπτη είπε Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας, έχει όλα τα νοσοκομεία, πατάτε στο νοσοκομείο, τι να πατήσουμε, τη Λαμία. Για το νοσοκομείο της Λαμίας αυτές είναι οι προτάσεις που γίνονται.

Οι οποίες προτάσεις είναι και σε ένα τέτοιο φυλλαράκι χαρτί, το οποίο έχω δώσει στον Υπουργό και στο Γενικό Γραμματέα, για να υπάρχει και λίγο έντυπο.

Προχωράμε, Λαμία κλ.π. όλα τα νοσοκομεία, αυτά είναι οι προτάσεις μας. Αυτό είναι για κάποιον που βιάζεται πραγματικά πολύ. Όποιος δε βιάζεται πολύ μπορεί να πάει να δει πώς βγήκαν αυτές οι προτάσεις.

Και να αρχίσει να διαβάζει κομμάτια που αφορούν στη μελέτη. Π.χ. οι προϋποθέσεις επιτυχίας των παρεμβάσεων, είναι νομοθετικά μέτρα, προτείνουμε ορισμένα νομοθετικά μέτρα τα οποία χρειάζονται για να περπατήσει αυτή η ιστορία.

Προτείνουμε οργανωτικές ρυθμίσεις, διαφορετικές. Αναβάθμιση του ρόλου του ΚΕΣΥ π.χ. Προτείνουμε διοικητικά μέτρα. Έχουμε κάνει μια πλήρη ανάλυση του τι χρειάζεται για να δουλέψουν αυτές οι ομάδες των νοσοκομείων με τον τρόπο που πρέπει.

Ποια είναι τα εργαλεία για την υλοποίηση του σχεδίου. Μπορούμε να δούμε ότι εδώ πέρα έχουμε πιλοτικές εφαρμογές που προτείνουμε. Και μια από αυτές, κ. Υπουργέ, είναι η συλλειτουργία των δύο παιδιατρικών νοσοκομείων, η οποία είναι απολύτως επεξεργασμένη, δέκα σελίδες πράγμα, όλα τα τμήματα τα έχουμε εντοπίσει, γιατί αυτή τη δουλειά είχα επιχειρήσει να την κάνω και πριν από δέκα χρόνια.

Και παρόλο που βγήκε και Υπουργική Απόφαση σχετική, ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Δε θέλω να σας κουράσω άλλο. Υπάρχει πάρα πολύ υλικό εδώ πέρα, όρεξη να έχετε μπορείτε να το δείτε.

Αυτό που θα κάνουμε είναι να δείξουμε απλώς τα τρία βασικά διαγράμματα, τα οποία, αυτό φερ’ ειπείν είναι το διάγραμμα το οποίο μας δείχνει πώς θα οργανωθεί ή πώς προτείνετε να οργανωθεί η Θεσσαλία και η Στερεά, σε τέσσερις κύκλους, με περιφερειακό κέντρο το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας, ο Βόλος αυτόνομος.

Η Λαμία με την Άμφισσα και το Καρπενήσι επικουρικά νοσοκομεία, στην ίδια κατηγορία δηλαδή, στην ίδια ομάδα και το νοσοκομείο της Χαλκίδας με τη Λιβαδειά, τη Θήβα, η οποία προτείνεται να αλλάξει λίγο στο μπόι, γι’ αυτό είναι και κίτρινη και να αναπτύξουμε ένα τραυματολογικό κέντρο εκεί πέρα, το οποίο χρειάζεται στην περιοχή. Θα τη χαϊδέψουμε λίγο, θα την προικίσουμε με ένα τραυματολογικό κέντρο και θα συνεχίσει να είναι ένα νοσοκομείο, γιατί είναι και καινούριες υποδομές εκεί πέρα.

Και τα δύο κέντρα υγείας της Καρύστου και της Κύμης και εδώ έρχονται τα δύσκολα, τυχαίνει να ξέρω και την περιοχή καλά. Είναι μέρη τα οποία είναι απομακρυσμένα και εκεί πέρα έχει κανείς να απαντήσει στο αναπόφευκτο αγωνιώδες ερώτημα που θα έρθει και σε άλλες περιοχές και γι’ αυτό στέκομαι μισό λεπτό σε αυτό το σημείο, πρέπει να απαντηθεί.

Πώς είναι δυνατό να σταματήσει ένα νοσοκομείο, να μείνει κέντρο υγείας; Είναι πολύ μακριά, οι δρόμοι δεν είναι καλοί, στην Κρήτη συμβαίνει αυτό αρκετά. Οι δρόμοι δεν είναι καλοί, πρέπει να είναι νοσοκομείο.

Και εκεί υπάρχει μια απάντηση. Υπάρχουν ανάγκες, για τις ανάγκες αυτές, οι οποίες είναι παθολογικού χαρακτήρα, χειρουργικού χαρακτήρα, ή οτιδήποτε άλλο θέλετε, το κέντρο υγείας συνεχίζει να υπάρχει, ενισχυμένο.

Έχουμε μέσα στη μελέτη μας τον ορισμό του ενισχυμένου κέντρου υγείας και περιγράφουμε τι πρέπει να έχει ένα κέντρο υγείας. Είναι ένα οιονεί νοσοκομείο, στην πραγματικότητα θα κάνει ακριβώς αυτό που κάνει σήμερα το νοσοκομείο.

Γιατί αυτά πολλές φορές είναι νοσοκομεία με εισαγωγικά, με πολλά εισαγωγικά. Δεν είναι νοσοκομεία τα οποία είναι σε θέση να βγάλουν πέρα πραγματικά μια δύσκολη περίπτωση.

Είναι νοσοκομεία τα οποία υπάρχουν για να δίνουν μια αίσθηση σιγουριάς στον κόσμο, ότι υπάρχει η άσπρη μπλούζα, πολλές άσπρες μπλούζες και ο τρόπος να αντιμετωπιστεί μια περίπτωση όταν έρθει η ώρα.

Αυτό ακριβώς θα συνεχίσει να υπάρχει. Το κέντρο υγείας, αυτό το καλύπτει. Και τα κρεβάτια υπάρχουν και δυνατότητες υπάρχουν. Αυτό που γλιτώνουμε είναι την ταλαιπωρία, τόσο της διοίκησης να βρίσκει γιατρούς που δε θέλουν να πάνε σε απομακρυσμένα μέρη και κυρίως να μη δίνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, η οποία πολλές φορές μπορεί να αποβεί και μοιραία και έχει συμβεί αυτό. Αυτό είναι και εδώ πέρα έχουμε τη δύσκολη περιφέρεια, κ. Τατούλη.

Η Πελοπόννησος είναι ένα ιστορικό μέρος. Μην ξεχνάτε ότι στην Πελοπόννησο άρχισε να χτυπάει η καρδιά της σύγχρονης Ελλάδας, έτσι δεν είναι; Η πρώτη πρωτεύουσα ήταν στο Ναύπλιο, ή η δεύτερη. Εμείς τώρα έχουμε το θάρρος, το ξέρετε καλά, να προτείνουμε αλλαγή του χαρακτήρα του νοσοκομείου Ναυπλίου.

ΟΜΙΛΗΤΗΣ: (Τοποθέτηση εκτός μικροφώνου). Πρώτη ήταν η Αίγινα νομίζω.

Λ. ΛΙΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Είπα δεύτερη, το διόρθωσα. Το Ναύπλιο είναι ένα νοσοκομείο το οποίο είναι πάρα πολύ κοντά στο Άργος. Το Άργος έχει το πλεονέκτημα, πρώτον είναι μεγαλύτερο.

Δεύτερον έχει προοπτική ανάπτυξης, το Ναύπλιο δεν έχει καμία προοπτική ανάπτυξης, είναι μικρό σε δυναμικότητα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί θαυμάσια για να εξυπηρετήσει κάποιους άλλους σκοπούς, υγειονομικούς βέβαια πάντα, τους οποίους θα βρείτε εσείς. Εμείς έχουμε ορισμένες ιδέες.

Δηλαδή και αποκατάσταση χρειάζεται και χρόνια νοσήματα υπάρχουν δόξα τω Θεώ πολλά, ηλικιωμένοι άνθρωποι υπάρχουν οι οποίοι χρειάζονται φροντίδα, αλλά η Περιφέρεια είπε, όλοι οι λειτουργοί οι ντόπιοι είμαι βέβαιος ότι μπορούν να βρουν πώς ακριβώς θα χρησιμοποιήσουν τις υποδομές του νοσοκομείου Ναυπλίου.

Οι άλλες το Γενικό Νοσοκομείο – Κέντρο Υγείας Κρεσθένων θα πάψει να είναι, να παριστάνει εν πάση περιπτώσει, να παίζει το ρόλο του νοσοκομείου, θα είναι ένα ενισχυμένο κέντρο υγείας.

Το ίδιο θα συμβεί και στην Κεφαλονιά με το Ληξούρι. Και φυσικά τα ψυχιατρικά νοσοκομεία είναι γνωστό ότι βρίσκονται, ή πρέπει να βρίσκονται σε φάση αποδρομής οπότε απλώς αναγνωρίζουμε το γεγονός ότι η ψυχιατρική μεταρρύθμιση τα θέλει να λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο.

Και το Καραμανδάνειο στην Πάτρα, κ. Περιφερειάρχη μου, νομίζω ότι θα μπορέσετε να βρείτε, να φροντίσετε τη μεταστέγασή του στο πανεπιστημιακό των Πατρών και να αξιοποιηθεί για άλλα πράγματα.

ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Συγνώμη κ. Καθηγητά μου, έπιασες Καραμανδάνειο και Ματζαβινάτειο που είναι δύσκολες περιπτώσεις.

Λ. ΛΙΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Γι’ αυτό μου έδωσε τη δουλειά ο Υπουργός νομίζω ότι έψαχνε να βρει…

ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Απλά μιλάω για τους δωρητές.

Λ. ΛΙΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Ένα δευτερόλεπτο μόνο. Μία από τις προτάσεις μας είναι ότι στην αναπόφευκτη συνταγματική μεταρρύθμιση του 2013, αν όλοι είμαστε εδώ βεβαίως, θα πρέπει να προβλεφθεί ο χειρισμός των κληροδοτημάτων.

Είναι πάρα πολλά τα κληροδοτήματα, είναι πάνω από τριάντα σε όλη την Ελλάδα, τριάντα πέντε και είναι πολλών και διαφορετικών μορφών. Άλλα είναι περιοριστικά, άλλα είναι λιγότερο περιοριστικά. Είναι πρόβλημα.

ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Αύριο όμως τα κανάλια στην Κεφαλονιά θα λένε ότι πρότεινες αλλαγή του συντάγματος για το Μαντζαβινάτειο, να είστε σίγουροι.

Λ. ΛΙΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Εγώ τι πρότεινα, εσείς μπορείτε να αποστείτε από την πρόταση, κανένα πρόβλημα. Άλλωστε υπάρχει αυτή η… δεν νοείται να υπάρχουν δυο νοσοκομεία στην Κεφαλονιά. Αυτή είναι η κατάσταση.

ΟΜΙΛΗΤΗΣ: (Τοποθέτηση εκτός μικροφώνου).

Λ. ΛΙΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Μην μπούμε τώρα σε αυτό, γιατί μετά θα πρέπει να απαντήσω και σε πολλά άλλα. Άλλωστε είναι η μόνη περίπτωση που έχουν και Υπουργό από εκεί. Από εκεί δεν είναι; Από την Πάτρα; Θα το πάρει πάνω του.

Αυτά είναι αυτά που είχα να πω. Ξέχασα τίποτα; Ναι, την Ήπειρο. Η Ήπειρος είναι απλή περίπτωση, σχετικά απλή. Στη δική μας πρόταση άλλωστε στην Ήπειρο έχουμε δώσει και την Κέρκυρα.

Είναι το μόνο από τα νησιά του Ιονίου το οποίο προτείνουμε να ενωθεί με την Ήπειρο. Γιατί ο φυσικός τόπος στον οποίο…

ΟΜΙΛΗΤΗΣ: (Τοποθέτηση εκτός μικροφώνου).

Λ. ΛΙΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Και η Λευκάδα και αυτό μέσα είναι.

ΟΜΙΛΗΤΗΣ: (Τοποθέτηση εκτός μικροφώνου).

Λ. ΛΙΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: Η Λευκάδα θα γίνει κέντρο υγείας. Κύριε Υπουργέ εγώ τελείωσα, νομίζω ότι τελείωσα, δεν ξέρω πώς θα το χειριστείτε από εδώ και πέρα.